Ένα βήμα πίσω, σύντροφε Σεργκέι

Τα πιο "καυτά" brands του 2004, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της ετήσιας δημοσκόπησης του Brandchannel:

1. Apple
2. Google
3. IKEA
4. Starbucks
5. Al Jazeera (!)

Η Μπλου απ'τη Μοσούλη

Ο Jeff Jarvis φωτογραφίζει την Ιρακινή μπλογκόσφαιρα, ανήμερα των εκλογών.

Εκπέμπει από τα παλιά Μπααθικά Ίντερνετ καφέ, που σιγά σιγά ξαναστήνονται - χωρίς φίλτρα. Διεκδικεί και αυτοσαρκάζεται. Είναι πιο πολύχρωμη από τη θάλασσα των πορτοκαλί μπλόγκερς του Κιέβου που γνωρίσαμε τον περασμένο μήνα, αλλά και πολύ πιο δυσανάγνωστη.

Η 15χρονη hnk από τη Μοσούλη είναι πολύ μικρή για να ψηφίσει. Δε χολοσκάει. Πρώτο μέλημα είναι να φύγουν οι Αμερικανοί. Ο Khalid του πολυσυλλεκτικού iraqblogcount δε σκοπεύει να παίξει τη ζωή του κορώνα-γράμματα για να ανάψει το φυτίλι του εμφυλίου. Ο Zeyad θα είναι στο Αμμάν. Ο Husayn θα ψηφίσει κι ελπίζει να δει τον Αλάουι νικητή και το Ιράκ "κουζίνα δημοκρατίας" στη Μέση Ανατολή.

Δε ξέρω τι να σκεφτώ γι'αυτές τις εκλογές - και κυρίως για τους ανθρώπους που θα βουτήξουν σήμερα το δάχτυλο στο μελάνι. Είναι πιο εύκολο να σκεφτώ τις ευθύνες αυτών που κρατάν το μπουκάλι με το μελάνι.
[Συνέχεια]

Ο κοινωνικός χάρτης του σεξ

Mια τεράστια μόδα των καιρών βρίσκει τσαχπίνικη εφαρμογή - δώσε βάση Orkut! Το κοινωνικό δίκτυο του σεξ σε λύκειο της Αμερικής, όπως το αποτύπωσε ερευνητής του OSU, καταρρίπτει όλους τους μύθους που στοίχειωσαν τα σχολικά μας χρόνια - και δείχνει πως κι εσύ ακόμα ο κακομοίρης που πήγες με μια μόνο κοπέλα όλα εκείνα τα χρόνια, μπορεί να έχεις μαζέψει τα ΣΜΝ άλλων σαράντα [γράφημα και κείμενο].

Κραυγαλέος βέβαια ο ρατσισμός κατά της σιωπηρής πλειοψηφίας των ασύνδετων σημείων. Τι διάολο, δεν έχουν μπλο και μπλου στα λύκεια της εσπερίας;

Νανόπουλος, ΕΣΕΤ και το "Αμερικανικό Θαύμα"

Τό 'στειλε ο Κώστας Ψ. στη λίστα την καλή, απ' όπου και το προωθώ. Συνέντευξη του Δημήτρη Νανόπουλου για το ΕΣΕΤ και τα προβλήματα της έρευνας στην Ελλάδα. Με βρίσκει γενικά σύμφωνο αν και είμαι βέβαιος ότι πολλά σημεία επιδέχονται αντίλογο.

Ο Νανόπουλος κάνει π.χ. μια απλούστευση σε ότι αφορά το "Αμερικανικό θαύμα," το οποίο δε συνέβη ούτε χάρη στην ανοικτή κοινωνία των ΗΠΑ, ούτε χάρη σε κάποιους πεφωτισμένους πολιτευτές που αποφάσισαν να δώσουν έμφαση στη βασική έρευνα για την προώθηση της γνώσης και της ανταγωνιστικότητας στις αγορές επιστήμης-τεχνολογίας (σήμερα μάλιστα υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο περικοπών στη χρηματοδότηση βασικής έρευνας από το Ρεπουμπλικανικό Κονγκρέσο). Αντίθετα, ήταν πρώτα και κύρια αποτέλεσμα των εξωφρενικών στρατιωτικών δαπανών, που ξεκίνησαν αμέσως μετά το τέλος του Β' ΠΠ και εντατικοποιήθηκαν μετά την εκτόξευση του Σπούτνικ από τους Σοβιετικούς το '57. Η απαγγίστρωση απ'το Υπουργείο Άμυνας ξεκίνησε μετά τον Πόλεμο του Βιετνάμ και ολοκληρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του '80. Έχει σημασία η καλή γνώση του ιστορικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο εξελίχθηκε ένα μοντέλο που φιλοδοξείς να αντιγράψεις.
[Συνέχεια]

Fresh from the wires

Ήθελα εδώ και κάμποσο καιρό να γράψω κάτι για την πτώση των μεγάλων bittorrent trackers και τις μεγάλες αλλαγές που έρχονται. Δεν επρόκαμα όμως και με πρόκαμαν οι - πολύ ενδιαφέρουσες - εξελίξεις. Κυκλοφόρησε χτες λοιπόν η πρώτη δημόσια beta του eXeem, του νέου, αποκεντρωμένου tracker app που ετοίμαζε εδώ και καιρό - και με άκρα μυστικότητα - η ομάδα του Suprnova. Κακό interface και πολλές διαφημίσεις, αλλά δουλεύει μια χαρά. Θα το βρείτε εδώ. [Windows only]

Σε άλλα νέα, σήμερα έκαναν την εμφάνισή τους στα μαγαζιά τα νέα προϊόντα της Apple - το mac mini και το ipod shuffle. Έχουν γραφτεί γι' αυτά τόσα πολλά τις τελευταίες μέρες, εδώ και αλλού [1, 2], που δεν περίμενα να εκπλαγώ στην πρώτη δια ζώσης επαφή μαζί τους. Eppure...!

Το mac mini είναι απίστευτα, αδιανόητα μικρό! Δε μπορούσα να το φανταστώ, βλέποντας τις φωτογραφίες. Έχει footprint μικρότερο από το μέσο mouse pad - και πολύ λέω - και βάρος πραγματικά αμελητέο. Και μια έκπληξη απ'την πλευρά του μαρκετινγκ: η πολύ low profile εμφάνιση του mini. Ούτε launch πάρτι τα μεσάνυχτα της Παρασκευής, ούτε φάτσα κάρτα στη βιτρίνα του Apple Store (όπου κυριαρχούν ακόμη το μελανέρυθρο ipod των U2 και το νέο iMac).

Στο μεταξύ οι pundits εξακολουθούν να ψάχνουν το πορτάκι για το μυαλό του Jobs. Ο πολύς Bob Cringely για παράδειγμα βλέπει το mac mini ως όχημα επέκτασης του iTMS στον κόσμο της online διανομής HD video [link]. Δείτε κι αυτό το chart, με τίτλο Apple's Tipping Point: Macs for the Masses (ο Σάκης ειδικά θα το βρει πολύ ενδιαφέρον).
[Συνέχεια]

Montage of a Dream Deferred

Όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, έτσι και σήμερα η γη της ελευθερίας και της ευκαιρίας παίρνει ένα long weekend για να θυμηθεί τα έργα και τις ημέρες του Martin Luther King Jr. Κάνοντας μια βόλτα στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σήμερα το πρωί, το βλέμμα μου σταμάτησε πάνω σ'ένα μικρό βιβλιαράκι, που σα να είχε την τιμητική του στις προθήκες. Ήταν μια συλλογή ποιημάτων του Langston Hughes - μεγάλη μορφή της αποκαλούμενης Αναγέννησης του Χάρλεμ, τη δεκαετία του '20. Ξεφυλλίζοντας τη μικρή συλλογή παρατήρησα ότι, στο πνεύμα της ημέρας, ξεχειλίζει αισιοδοξία - ο κόσμος όλος, λευκοί, μαύροι, κίτρινοι, μια μεγάλη αγκαλιά. Ίσως γιατί λείπει το πιο απελπισμένο, όμορφο και προφητικό έργο του:

What happens to a dream deferred?

Does it dry up
like a raisin in the sun?
Or fester like a sore--
And then run?
Does it stink like rotten meat?
Or crust and sugar over--
like a syrupy sweet?

Maybe it just sags
like a heavy load.

Or does it explode?

Όταν ο Hughes πέθανε, ένα περίπου χρόνο πριν τη δολοφονία του King στο Memphis, το όνειρο είχε ήδη εκραγεί.

Google-isms (III)

Το Άλεφ είπατε; [link]

a mini for me

Ο καλύτερος αντίλογος στα περί παρακμής της θρησκείας είναι βέβαια το Macworld Expo, που γίνεται αυτές τις μέρες στο San Francisco. Χιλιάδες τεχνοπαγανιστές συρρέουν καθημερινά στο Moscone Center για να θαυμάσουν από κοντά τα νέα εργαλεία της πίστης: το πέρα από κάθε προσδοκία πανέμορφο mac mini (ήρθε η ώρα της εξιλέωσης για όλους εμάς που χάσαμε τον κύβο) και το ipod shuffle, που σπινάρει υπέροχα την έλλειψη βασικών features ("Enjoy uncertainty").

Η παρακμή της θρησκείας στην Αμερική;

... από την άλλη όμως, δεν μπορώ να καταλάβω - εγώ τουλάχιστον - πώς μπορεί να είναι Πρόεδρος κάποιος που δεν έχει προσωπική σχέση με τον Κύριο. [Τζ. Μπους, συνέντευξη στους Washington Times, 11/1/05]

Ανεπαρκείς λοιπόν οι ντεϊστές Franklin, Washington, Madison, Jefferson. Εντάξει, δεν τρίζουν ακριβώς τα κόκαλα του καλού χριστιανού Τοκβίλ και η χώρα αυτή έχει ακούσει θρησκευτικές κορώνες ακόμα και από πεφωτισμένους ηγέτες σαν τον John Quincy Adams και το Lincoln. Μέχρι κι ο FDR είχε προσπαθήσει να "πουλήσει" στον Αμερικανικό λαό τον Β΄ΠΠ ως θρησκευτική αναγκαιότητα. Όμως ατάκα σαν κι αυτή τη χτεσινή του Πρόεδρα (και μάλιστα σε καιρό πολιτικής ειρήνης!) αμφιβάλλω αν θα βρει ποτέ κανείς στα χρονικά του Λευκού Οίκου. Έστω και σε επίπεδο ρητορικής, είναι μάλλον ανησυχητική - όχι μόνο για το χαρακτήρα της αμερικανικής δημοκρατίας, αλλά και για την ίδια τη θρησκεία.

Ο Τοκβίλ απέδιδε τη μεγάλη απήχηση της θρησκείας στην Αμερική στον πλήρη διαχωρισμό Κράτους - Εκκλησίας και στην ξεκάθαρη επιθυμία των θρησκευτικών ηγετών να κρατούν απόσταση ασφαλείας από τα πολιτικά πράγματα. Η Εκκλησία δεν είχε ανάγκη το Κράτος και τα ωφέλη από μια στενότερη σχέση μαζί του θα μπορούσαν να είναι μόνο παροδικά.

Εδώ και κάποια χρόνια όμως - και ειδικότερα την τελευταία δεκαετία - η θρησκεία όχι μόνο έχει πολιτικοποιηθεί, αλλά και έχει προσδεθεί ανοικτά στο άρμα συγκεκριμένου κόμματος (κάποιοι μέσα στο κόμμα αυτό θα μιλούσαν και για hostile takeover, αν ήταν λιγότερο φιλόδοξοι). Σήμερα ο Λευκός Οίκος χρηματοδοτεί θρησκευτικές οργανώσεις, ο κλήρος ευλογεί ή αποδοκιμάζει υποψήφιους Προέδρους κ.ο.κ. Δεν ξέρω αν αυτή η πολιτικοποίηση θα φέρει την παρακμή της θρησκείας στην Αμερική, ή αν είναι σύμπτωμα μιας παρακμής που έχει ξεκινήσει προ πολλού και απλά καμουφλάρεται από τις πρόσφατες επιδείξεις εκλογικής πυγμής.
[Συνέχεια]

Δέκα Χρόνια Μετά

Ο Ρίτσαρντ Κλαρκ, τσάρος της αμερικανικής αντιτρομοκρατίας από το 1992 μέχρι το 2003, έγινε (liberal) media celebrity μετά την έκδοση του Against All Enemies πριν από ένα περίπου χρόνο. Το βιβλίο, πραγματικός κόλαφος για το Λευκό Οίκο και τα λάθη της διοίκησης Μπους πριν αλλά και μετά το μοιραίο χτύπημα στους δίδυμους πύργους, ήταν ανάμεσα στα ευπώλητα σε μια χρονιά εκλογών. Σήμερα ο Κλαρκ επιστρέφει με μια φανταστική ιστορία - καζαμία της επερχόμενης 6ετίας, που δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος του Atlantic Monthly.

Σε διάλεξή του στο Kennedy School of Government του Harvard, στις 11 Σεπτεμβρίου 2011, ο καθηγητής Roger McBride κάνει μια αναδρομή στη δεκάχρονη ιστορία του Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας. (Όσοι ξέρετε το νικητή του χτεσινού ντέρμπι, μπορείτε να διαβάσετε το πλήρες κείμενο εδώ. =)

Κατά σατανική σύμπτωση, η δημοσίευση της ιστορίας του Κλαρκ συνέπεσε με τη χτεσινή τηλεοπτική πρεμιέρα της 4ης σεζόν του "24" - του οποίου οι δημιουργοί αποφάσισαν φέτος να βάλουν στην άκρη την πολιτική ορθότητα και να φέρουν το Jack Bauer αντιμέτωπο με φανατικούς Ισλαμιστές και - τι έκπληξη! - την ανικανότητα της δικής του κυβέρνησης.

Last.fm

Χτες ξενύχτησα παίζοντας με το last.fm και το αδερφάκι του, το Audioscrobbler. Social networking, music sharing και έξυπνο web radio (και στο μέλλον έξυπνο ιντερνετικό δισκάδικο;) σε συσκευασία του ενός, ή απλά ένα εργαλείο για να ανακαλύπτεις νέες μουσικές. Θέλει ακόμα πολλή δουλειά, αλλά είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ιδέες εδώ και κάμποσο καιρό. [Θέλει broadband]

Google-isms (II)

Αν ήμουν ο Brin ή ο Page, θα είχα προ πολλού ανακυρήξει το Μπόρχες ως πολιούχο του Googleplex (πώς είχε κάνει ο Rosetto του Wired με το McLuhan;)

Η καλή φίλη της στήλης και πιονέρα της παλιάς compulink ioli μου έγραψε για τη Βιβλιοθήκη της Βαβέλ. Το να μιλάς γι' αυτή την καταπληκτική ιστορία - που δουλεύει σε πολλά επίπεδα και τελικά μιλάει για τη θρησκεία - κάτω από τον τίτλο Google-isms είναι σα να βάζεις Ρέμπραντ στο πλυσταριό ("Ο Μπόρχες είναι θρησκεία!" θα φώναζε, έξαλλος, ο Μουρατίδης). Άλλα εδώ που τα λέμε, γιατί να μη βάλεις Ρέμπραντ στο πλυσταριό;

When it was proclaimed that the Library contained all books, the first impression was one of extravagant happiness. All men felt themselves to be the masters of an intact and secret treasure. There was no personal or world problem whose eloquent solution did not exist in some hexagon. The universe was justified, the universe suddenly usurped the unlimited dimensions of hope.

Και μετά;

The certitude that everything has been written negates us or turns us into phantoms...
To speak is to fall into tautology.

Είμαι πολύ μικρός ακόμα για να ξέρω αν το Ίντερνετ θα οδηγήσει τελικά σε έκρηξη πνευματικής παραγωγής ή σε περαιτέρω στροφή προς την κατανάλωση και την ανακύκλωση. Αν το hypertext, η Μηχανή Αναζήτησης και σε λίγο καιρό η Βιβλιοθήκη θα δώσουν νέα ερεθίσματα για δημιουργία, ή θα μας μετατρέψουν σιγά σιγά σε βιβλιοθηκάριους και αναμασητές.

Γιατί και η χιλιοτραγουδισμένη μπλογκόσφαιρα τελικά, στη μεγάλη της μάζα δεν είναι παρά μια τεράστια επιχείρηση ανακύκλωσης (σπανιότερα δημιουργικού ρεμιξαρίσματος). But then again..

This wordy and useless epistle already exists in one of the thirty volumes of the five shelves of one of the innumerable hexagons — and its refutation as well.

[Συνέχεια]

Google-isms (I)

"The Aleph?" I echoed.
"Yes, the place where, without any possible confusion, all the places in the world are found, seen from every angle." [Jorge Luis Borges, The Aleph]

Ξέρετε πόσο μεγάλη είναι η αγάπη μου για το Google. Για πολλούς από μας δεν είναι απλά μια μηχανή αναζήτησης ή ένα βοήθημα πλοήγησης. Είναι πλέον το ίδιο το Ίντερνετ. Κρίμα που ο Borges πέθανε λίγο πριν το διαδίκτυο μπει στη ζωή μας. Αν ζούσε σήμερα θα έβλεπε πως στον κόσμο της οθόνης, το Άλεφ και ο χάρτης 1:1 (*) μπορεί τελικά να είναι το ίδιο πράγμα.

(*)

..In that Empire, the Art of Cartography reached such Perfection that the map of one Province alone took up the whole of a City, and the map of the empire, the whole of a Province. In time, those Unconscionable Maps did not satisfy, and the Colleges of Cartographers set up a Map of the Empire which had the size of the Empire itself and coincided with it point by point. Less Addicted to the Study of Cartography, Succeeding Generations understood that this Widespread Map was Useless and not without Impiety they abandoned it to the Inclemencies of the Sun and of the Winters. In the deserts of the West some mangled Ruins of the Map lasted on, inhabited by animals and Beggars; in the whole Country there are no other relics of the Disciplines of Geography. [Borges, On Rigor in Science]

[Συνέχεια]

Ευδαιμονία και γκρίνια

Με καλά νέα μπαίνει το 2005. Στην Ουκρανία, η πορτοκαλί επανάσταση του μάρτυρα Γιουσένκο και της σέξι ολιγαρχίνας Γιούλια Τιμοσένκο έφερε τελικά την άνοιξη του Κιέβου. Στο Σουδάν, μας αρέσει η σκέψη ότι η εκ των έσω λύση στο Νότο θα φέρει σύντομα, με κάποιο μαγικό τρόπο και τη λύση στη - μεγαλύτερη και συνεχιζόμενη - τραγωδία στο Νταρφούρ. Και την ίδια ώρα, τα εντυπωσιακά νούμερα στα οποία έχουν φτάσει οι υποσχέσεις (από ιδιώτες και κράτη) για ανθρωπιστική βοήθεια στον Ινδικό σαν να μας δίνουν την πολυπόθητη Χριστουγεννιάτικη εξιλέωση για την απάνθρωπη αμηχανία μας απέναντι στη γενοκτονία της Ρουάντα, την προηγούμενη δεκαετία.

Σε τέτοιες περιπτώσεις γενικής ευδαιμονίας και αυτοθαυμασμού βέβαια, την προσοχή τραβάνε χαριτωμένοι αιρετικοί σαν τον κύριο David Holcberg του περίφημου Ayn Rand Institute, ο οποίος εξηγεί εδώ γιατί η απόφαση της αμερικανικής κυβέρνησης να στείλει έστω και ένα σεντ ανθρωπιστικής βοήθειας για τα θύματα των τσουνάμι είναι βαθιά ανήθικη. Μου φαίνεται απόλυτα λογική η επιχειρηματολογία του. Αδυνατίζει βέβαια κάπως από το γεγονός ότι στο site του ARI δε μπόρεσα να βρω ούτε μία αντίστοιχη κριτική των εξωφρενικών κρατικών δαπανών για άχρηστους πολέμους, όπως αυτός στο Ιράκ. Δε θα ήταν πιο "ηθικό" (αγαπημένη λέξη των οbjectivists) να δίνεται στον Αμερικανό πολίτη η δυνατότητα να επιλέγει εκείνος ποιούς πολέμους θα χρηματοδοτήσει;

Άντε, καλή μας χρονιά! =)