Ευδαιμονία και γκρίνια

Με καλά νέα μπαίνει το 2005. Στην Ουκρανία, η πορτοκαλί επανάσταση του μάρτυρα Γιουσένκο και της σέξι ολιγαρχίνας Γιούλια Τιμοσένκο έφερε τελικά την άνοιξη του Κιέβου. Στο Σουδάν, μας αρέσει η σκέψη ότι η εκ των έσω λύση στο Νότο θα φέρει σύντομα, με κάποιο μαγικό τρόπο και τη λύση στη - μεγαλύτερη και συνεχιζόμενη - τραγωδία στο Νταρφούρ. Και την ίδια ώρα, τα εντυπωσιακά νούμερα στα οποία έχουν φτάσει οι υποσχέσεις (από ιδιώτες και κράτη) για ανθρωπιστική βοήθεια στον Ινδικό σαν να μας δίνουν την πολυπόθητη Χριστουγεννιάτικη εξιλέωση για την απάνθρωπη αμηχανία μας απέναντι στη γενοκτονία της Ρουάντα, την προηγούμενη δεκαετία.

Σε τέτοιες περιπτώσεις γενικής ευδαιμονίας και αυτοθαυμασμού βέβαια, την προσοχή τραβάνε χαριτωμένοι αιρετικοί σαν τον κύριο David Holcberg του περίφημου Ayn Rand Institute, ο οποίος εξηγεί εδώ γιατί η απόφαση της αμερικανικής κυβέρνησης να στείλει έστω και ένα σεντ ανθρωπιστικής βοήθειας για τα θύματα των τσουνάμι είναι βαθιά ανήθικη. Μου φαίνεται απόλυτα λογική η επιχειρηματολογία του. Αδυνατίζει βέβαια κάπως από το γεγονός ότι στο site του ARI δε μπόρεσα να βρω ούτε μία αντίστοιχη κριτική των εξωφρενικών κρατικών δαπανών για άχρηστους πολέμους, όπως αυτός στο Ιράκ. Δε θα ήταν πιο "ηθικό" (αγαπημένη λέξη των οbjectivists) να δίνεται στον Αμερικανό πολίτη η δυνατότητα να επιλέγει εκείνος ποιούς πολέμους θα χρηματοδοτήσει;

Άντε, καλή μας χρονιά! =)