Google-isms (II)

Αν ήμουν ο Brin ή ο Page, θα είχα προ πολλού ανακυρήξει το Μπόρχες ως πολιούχο του Googleplex (πώς είχε κάνει ο Rosetto του Wired με το McLuhan;)

Η καλή φίλη της στήλης και πιονέρα της παλιάς compulink ioli μου έγραψε για τη Βιβλιοθήκη της Βαβέλ. Το να μιλάς γι' αυτή την καταπληκτική ιστορία - που δουλεύει σε πολλά επίπεδα και τελικά μιλάει για τη θρησκεία - κάτω από τον τίτλο Google-isms είναι σα να βάζεις Ρέμπραντ στο πλυσταριό ("Ο Μπόρχες είναι θρησκεία!" θα φώναζε, έξαλλος, ο Μουρατίδης). Άλλα εδώ που τα λέμε, γιατί να μη βάλεις Ρέμπραντ στο πλυσταριό;

When it was proclaimed that the Library contained all books, the first impression was one of extravagant happiness. All men felt themselves to be the masters of an intact and secret treasure. There was no personal or world problem whose eloquent solution did not exist in some hexagon. The universe was justified, the universe suddenly usurped the unlimited dimensions of hope.

Και μετά;

The certitude that everything has been written negates us or turns us into phantoms...
To speak is to fall into tautology.

Είμαι πολύ μικρός ακόμα για να ξέρω αν το Ίντερνετ θα οδηγήσει τελικά σε έκρηξη πνευματικής παραγωγής ή σε περαιτέρω στροφή προς την κατανάλωση και την ανακύκλωση. Αν το hypertext, η Μηχανή Αναζήτησης και σε λίγο καιρό η Βιβλιοθήκη θα δώσουν νέα ερεθίσματα για δημιουργία, ή θα μας μετατρέψουν σιγά σιγά σε βιβλιοθηκάριους και αναμασητές.

Γιατί και η χιλιοτραγουδισμένη μπλογκόσφαιρα τελικά, στη μεγάλη της μάζα δεν είναι παρά μια τεράστια επιχείρηση ανακύκλωσης (σπανιότερα δημιουργικού ρεμιξαρίσματος). But then again..

This wordy and useless epistle already exists in one of the thirty volumes of the five shelves of one of the innumerable hexagons — and its refutation as well.

[Συνέχεια]