Η παρακμή της θρησκείας στην Αμερική;

... από την άλλη όμως, δεν μπορώ να καταλάβω - εγώ τουλάχιστον - πώς μπορεί να είναι Πρόεδρος κάποιος που δεν έχει προσωπική σχέση με τον Κύριο. [Τζ. Μπους, συνέντευξη στους Washington Times, 11/1/05]

Ανεπαρκείς λοιπόν οι ντεϊστές Franklin, Washington, Madison, Jefferson. Εντάξει, δεν τρίζουν ακριβώς τα κόκαλα του καλού χριστιανού Τοκβίλ και η χώρα αυτή έχει ακούσει θρησκευτικές κορώνες ακόμα και από πεφωτισμένους ηγέτες σαν τον John Quincy Adams και το Lincoln. Μέχρι κι ο FDR είχε προσπαθήσει να "πουλήσει" στον Αμερικανικό λαό τον Β΄ΠΠ ως θρησκευτική αναγκαιότητα. Όμως ατάκα σαν κι αυτή τη χτεσινή του Πρόεδρα (και μάλιστα σε καιρό πολιτικής ειρήνης!) αμφιβάλλω αν θα βρει ποτέ κανείς στα χρονικά του Λευκού Οίκου. Έστω και σε επίπεδο ρητορικής, είναι μάλλον ανησυχητική - όχι μόνο για το χαρακτήρα της αμερικανικής δημοκρατίας, αλλά και για την ίδια τη θρησκεία.

Ο Τοκβίλ απέδιδε τη μεγάλη απήχηση της θρησκείας στην Αμερική στον πλήρη διαχωρισμό Κράτους - Εκκλησίας και στην ξεκάθαρη επιθυμία των θρησκευτικών ηγετών να κρατούν απόσταση ασφαλείας από τα πολιτικά πράγματα. Η Εκκλησία δεν είχε ανάγκη το Κράτος και τα ωφέλη από μια στενότερη σχέση μαζί του θα μπορούσαν να είναι μόνο παροδικά.

Εδώ και κάποια χρόνια όμως - και ειδικότερα την τελευταία δεκαετία - η θρησκεία όχι μόνο έχει πολιτικοποιηθεί, αλλά και έχει προσδεθεί ανοικτά στο άρμα συγκεκριμένου κόμματος (κάποιοι μέσα στο κόμμα αυτό θα μιλούσαν και για hostile takeover, αν ήταν λιγότερο φιλόδοξοι). Σήμερα ο Λευκός Οίκος χρηματοδοτεί θρησκευτικές οργανώσεις, ο κλήρος ευλογεί ή αποδοκιμάζει υποψήφιους Προέδρους κ.ο.κ. Δεν ξέρω αν αυτή η πολιτικοποίηση θα φέρει την παρακμή της θρησκείας στην Αμερική, ή αν είναι σύμπτωμα μιας παρακμής που έχει ξεκινήσει προ πολλού και απλά καμουφλάρεται από τις πρόσφατες επιδείξεις εκλογικής πυγμής.
[Συνέχεια]