Δεσπότης και Ραγιάς

Από το άρθρο του Χρήστου Γιανναρά, στην Καθημερινή της 12/12, που έστειλε ο Γιάννης Μπ. στη λίστα την καλή:

«O δεσπότης δεν χαμογελάει ποτέ, ο δούλος χαμογελάει για να αρέσει στον δεσπότη»!

Aν υπάρχουν ακόμα Eλληνες που βρίσκουν νόημα ζωής στην αρχοντιά του απροσκύνητου, όχι από συναισθηματική ανάγκη και εθνικιστικό νταηλίκι, αλλά μόνο από αδυσώπητη αίσθηση αυτοσεβασμού και ανθρώπινης αξιοπρέπειας, πρέπει κάπως να αντιδράσουν. Mε συλλαλητήριο, ολονύκτια σύναξη στην Πνύκα, αγρυπνία Aκάθιστου στη Mητρόπολη, κάπως. Aλλά να αντιδράσουν. Για να καταγραφεί στην ανθρώπινη μνήμη μια απελπισμένη χειρονομία αντίστασης στην ξεφτίλα. [Το πλήρες κείμενο]

Φοβάμαι ότι, μ'όλο το literary flair, ο Γιανναράς κάνει κακή διάγνωση της εθνικής μας ψυχοπαθολογίας και το μόνο που μπορεί να πετύχει είναι να διευρύνει το χάσμα μεταξύ κοινής γνώμης και κοινής λογικής που υπάρχει στην Ελλάδα. Αντί να προσκαλεί σε συλλαλητήρια και αγρυπνίες Ακάθιστου στη Μητρόπολη, δε θα ήταν προτιμότερο να μας δώσει τη δική του - φαντάζομαι ρεαλιστική και περήφανη μαζί - συνταγή αντιμετώπισης των "εθνικών θεμάτων;"

Και τελικά, μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι είναι εκείνο στην παρούσα ιστορική συγκυρία που κάνει τον Τούρκο δεσπότη και τον Έλληνα ραγιά;