Αλέξανδρος

Είδα το λοιπόν κι εγώ τον Αλέξανδρο - θέμα ατέρμονης μπουρδολογίας στα κανάλια κι αφορμή για μια απ' τις πιο γελοίες μηνύσεις που έχουν γίνει μετά από εκείνη της περίφημης κυρίας που ζεματίστηκε με τον καφέ των McDonald's. Ρίχνω λοιπόν και τη δική μου βαρυσήμαντη άποψη στο mix =)

Δε θα πολυλογήσω. Πήγα προσδοκώντας το ναδίρ, κάτι σαν το Plan 9 From Outer Space του Ed Wood - μια ταινία τόσο αβυσσαλέα κακή, που τελικά αξίζει να τη δεις. Δεν ήταν τέτοια. Για την ακρίβεια, τη βρήκα μια χαρά. Είχε πολλή ψυχανάλυση για να είναι αριστούργημα, αλλά έφτιαξε έναν ήρωα-ιδεαλιστή-σφαγέα-τύραννο-τυραννισμένο που μπορούσες περίπου να καταλάβεις, να συμπαθήσεις και να προβάλεις σε μεταγενέστερες προσωπικότητες-μυστήρια της ιστορίας. Ο Stone είχε και μια υπέροχη απάντηση σ'εκείνους που επιμένουν να κρίνουν τέτοιες ταινίες με βάση την ιστορική τους ακρίβεια: ένα δυνατό επιχείρημα για τη σαθρότητα της ίδιας της ιδέας της ιστορικής ακρίβειας.

Eίχε αρκετές αδυναμίες η ταινία, καμία όμως δε με ενόχλησε τόσο όσο οι εθνικές και άλλες ευαισθησίες του μεταφραστή ("Philip brought those devious Greeks to their knees" -> "ένωσε τους Έλληνες") ή τα χαχανίσματα με τα οποία αρκετοί "σινεφίλ" υποδέχονταν τα τετ-α-τετ Αλέξανδρου-Ηφαιστίωνα.

[Διαβάστε και την ενδιαφέρουσα κριτική του nik_kit στο Τεκμήριο της Ύπαρξης]