Το RT μετακομίζει

Τα αποκαρδιωτικά νούμερα ιστοθέασης και τα συνακόλουθα μίζερα διαφημιστικά έσοδα φέρνουν μεγάλες αλλαγές στο RT - έχουμε και τη γκρίνια της Δήμητρας, που φημολογείται ότι ετοιμάζεται να αναλάβει το καλλιτεχνικό σταυρόλεξο στη Λάνγκερ Φούλιν. Η διεύθυνσις αναγκάστηκε να πάρει κεφάλια. Πρώτο θύμα της ανασυγκρότησης ήταν φυσικά ο counter. Δεύτερο ο art director. Τρίτο ο σπιτονοικοκύρης. Μετακόμισις φίλες και φίλοι! Σιάχτε τα μπουκμάρκ σας και σιάχτε τα μπλογκρόλ σας.

http://reality-tape.com

Το Μάρκετινγκ της Επανάστασης

Criminal offenses can be broken down into two general categories -- malum in se and malum prohibitum: a malum in se offense is "naturally evil as adjudged by the sense of a civilized community," whereas a malum prohibitum offense is wrong only because a statute makes it so.

Ο πόλεμος για το μέλλον του ψηφιακού περιεχομένου δε θα κριθεί στα κοινοβούλια ή τα δικαστήρια, αλλά στη διαμόρφωση του περίφημου "λαϊκού περί δικαίου αισθήματος." Η τελευταία δράση του Downhill Battle - της ομάδας που μας έφερε το πολύ χρήσιμο blogtorrent - αποτελεί υπόδειγμα ψηφιακού ακτιβισμού, ακριβώς γιατί αναγνωρίζει την αξία του μάρκετινγκ των ιδεών. Άλλη μια μικρή νίκη για τον κύριο Larry Lessig. [Link]

Max

Τον Ιούνιο του 1938, στο κατάμεστο Yankee Stadium της Νέας Υόρκης, στο πιο φορτισμένο πολιτικά αθλητικό γεγονός του περασμένου αιώνα, ο 24χρονος Αμερικανός παγκόσμιος πρωταθλητής Τζο Λούις δεν αντιμετώπιζε απλώς έναν θηριώδη Γερμανό. Αντιμετώπιζε το σύμβολο του αναδυόμενου τρόμου των Ναζί. Ή κάπως έτσι...

Ο θρυλικός πυγμάχος Μαξ Σμέλινγκ πέθανε προχτές στο Αμβούργο, σε ηλικία 99 ετών. Το καλύτερο obit, από το David Margolick στους σημερινούς NY Times.

Ο φόβος των συμβόλων

Πάντα χαίρομαι όταν βλέπω ουσιαστικά βήματα για την αντιμετώπιση μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων, όπως ο ρατσισμός και η ξενοφοβία. Η υστερία με τη σβάστικα, που ξεκίνησε με το ανδραγάθημα του πρίγκηπα Χάρι πριν δυο βδομάδες, βαδίζει σιγά σιγά προς τη λογική της κατάληξη - την ανοησία. Έχουμε κάνα άλλο κακό να ξορκίσουμε, τώρα που γυρίζει;

Προβληματικές Συγκρίσεις

Όποτε ακούω κάποιον να επαναλαμβάνει το γνωστό αφορισμό "όποιος αγνοεί τα μαθήματα της ιστορίας είναι καταδικασμένος...", προετοιμάζομαι για ανακρίβειες και παρερμηνείες. Το παρακάτω ρεπορτάζ των NY Times, από την επομένη των εκλογών στο εμπόλεμο τότε Βιετνάμ (4/9/67), κυκλοφορεί σήμερα στο δίκτυο ακριβώς γιατί είναι κραυγαλέα deja vu. Η αναπόφευκτη όμως σύγκριση με τις προχτεσινές εκλογές στο Ιράκ περισσότερο μπερδεύει παρά διαφωτίζει. Γιατί ο Σιστάνι δεν είναι ο Thieu, ο Ζαρκάουι δεν είναι ο Χο Τσι Μινχ και ο πόλεμος στο Ιράκ έχει ελάχιστη σχέση μ' εκείνον του Βιετνάμ. Μην ξεχνάμε ότι και η εισβολή στο Ιράκ δικαιολογήθηκε με την πιο χιλιοφορεμένη των ιστορικών αναλογιών - το Μόναχο.

U.S. Encouraged by Vietnam Vote :
Officials Cite 83% Turnout Despite Vietcong Terror

by Peter Grose, Special to the New York Times (9/4/1967: p. 2)

WASHINGTON, Sept. 3-- United States officials were surprised and heartened today at the size of turnout in South Vietnam's presidential election despite a Vietcong terrorist campaign to disrupt the voting.

According to reports from Saigon, 83 per cent of the 5.85 million registered voters cast their ballots yesterday. Many of them risked reprisals threatened by the Vietcong.

The size of the popular vote and the inability of the Vietcong to destroy the election machinery were the two salient facts in a preliminary assessment of the nation election based on the incomplete returns reaching here.

Pending more detailed reports, neither the State Department nor the White House would comment on the balloting or the victory of the military candidates, Lieut. Gen. Nguyen Van Thieu, who was running for president, and Premier Nguyen Cao Ky, the candidate for vice president. A successful election has long been seen as the keystone in President Johnson's policy of encouraging the growth of constitutional processes in South Vietnam. The election was the culmination of a constitutional
development that began in January, 1966, to which President Johnson gave his personal commitment when he met Premier Ky and General Thieu, the chief of state, in Honolulu in February.

The purpose of the voting was to give legitimacy to the Saigon Government, which has been founded only on coups and power plays since November, 1963, when President Ngo Dinh Deim was overthrown by a military junta.

Few members of that junta are still around, most having been ousted or exiled in subsequent shifts of power.

Significance Not Diminished

The fact that the backing of the electorate has gone to the generals who have been ruling South Vietnam for the last two years does not, in the Administration's view, diminish the significance of the constitutional step that has been taken.

The hope here is that the new government will be able to maneuver with a confidence and legitimacy long lacking in South Vietnamese politics. That hope could have been dashed either by a small turnout, indicating widespread scorn or a lack of interest in constitutional development, or by the Vietcong's disruption of the balloting.

American officials had hoped for an 80 per cent turnout. That was the figure in the election in September for the Constituent Assembly. Seventy-eight per cent of the registered voters went to the polls in elections for local officials last spring.

Before the results of the presidential election started to come in, the American officials warned that the turnout might be less than 80 per cent because the polling place would be open for two or three hours less than in the election a year ago. The turnout of 83 per cent was a welcome surprise. The turnout in the 1964 United States Presidential election was 62 per cent.

Captured documents and interrogations indicated in the last week a serious concern among Vietcong leaders that a major effort would be required to render the election meaningless. This effort has not succeeded, judging from the reports from Saigon.

[Συνέχεια]

Βιντεοδρόμιο

Ειδεχθές έγκλημα στο ψηφιακό pastoral της χώρας του ανατέλλοντος ηλίου! Η δράστις συνελήφθη και η υπόθεση έχει ήδη πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης. Κι όλα αυτά, ένα μόλις μήνα μετά από αυτό το παρ'ολίγο έγκλημα, το οποίο απετράπη κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή χάρη στην έγκαιρη επέμβαση ψηφιακών αστυνομικών.

The Internet Pastoral

(pastoral: ο της υπαίθρου, ο βουκολικός)

Είναι πρώην στιχουργός των Grateful Dead, χοντρός μουσάτος, ντιλετάντης κτηνοτρόφος από το Wyoming, πρώην Ρεπουμπλικάνος. Ένας λόγος να πιστεύω ότι η "κόκκινη Αμερική" που έχω ερωτευτεί - απ'τα γραπτά του Whitman και του Twain, του Kerouac, του Neil Gaiman και τις ταινίες των Κοέν - ίσως και να μην είναι μυθικός τόπος. Περισσότερο απ'όλα όμως ο John Perry Barlow αντιπροσωπεύει για μένα το "βουκολικό" παρελθόν του Ίντερνετ - την εποχή των κυβερνοναυτών και του WELL, του Neuromancer και του "χάκερ κι αστυνόμοι." Aυτά τα μικρά 60s των αρχών της περασμένης δεκαετίας, για τα οποία ο Ντίλαν θα μπορούσε να είχε γράψει "and but for the sky there are no fences facin'."

Παιδιά των αυθεντικών 60s, ο Barlow και οι φίλοι του (ανάμεσα στους οποίους ο ιδρυτής της Lotus, Mitch Kapor και ο αρχετυπικός χάκερ Steve Wozniak) είδαν τότε στο Δίκτυο την προοπτική μιας λειτουργικής αναρχίας, ενός οικοσυστήματος που θα εξελισσόταν οργανικά, απαλλαγμένο από τις κουρασμένες δομές και τους περιορισμούς του πραγματικού κόσμου. Ήταν ένας ενδιαφέρων ιδεολογικός αχταρμάς αυτό το όνειρο με τα πολλά ονόματα. Συμπυκνώνε τον αντικονφορμισμό της εφηβείας τους, τη γλώσσα των υπερβατικών εμπειριών, το πάθος για το (τεχνολογικά) καινούριο, τον ιδεαλισμό της αγοράς και τη μυθολογία της Άγριας Δύσης. Όχημά του το EFF - μια ΜΚΟ ταχείας δικαστικής επέμβασης για την προάσπιση των "θεμελιωδών δικαιωμάτων του κυβερνοχώρου." (Αντιγράφω από το μανιφέστο, που συνέταξε το '96, με το χαρακτηριστικό του οίστρο ο κτηνοτρόφος-ποιητής)

Πριν λίγες μέρες έμαθα ότι ο Barlow έχει blog - δεν αμφέβαλλα ότι θα ήταν ένα από τα πιο καλογραμμένα σε όλο το Δίκτυο. Δύο μόνο κείμενά του αρκούσαν για να με βάλουν στο ρομαντικό τριπάκι. Κάπως έτσι έφτασα στο ψηφιακό σπίτι ενός τεχνο-ιδεαλιστή νεότερης κοπής - από αυτούς που αφήνουν στην άκρη τα υπερβατικά οράματα της ανατολής και προτιμούν να ονειρεύονται σε γλώσσα μηχανής.

Παιδί της "κόκκινης Αμερικής" κι αυτός (γεννημένος στη Ν. Ντακότα), ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Larry Lessig έγινε γνωστός στα τέλη των 90s - για ένα σωστό κι ένα λάθος λόγο. Ο λάθος ήταν η σύντομη εμπλοκή του στη δίκη της Microsoft. Ο σωστός ήταν η συγγραφική του δουλειά.

Το Code and Other Laws of Cyberspace ήταν ένα καμπανάκι κινδύνου για τις ποιοτικές αλλαγές που φέρνει ο κόσμος των bits. Ξεκινώντας από το προβοκατόρικο επιχείρημα του τίτλου, παρουσίαζε τους τρόπους με τους οποίους οι κλειδαριές του κώδικα θα μπορούσαν να ανατρέψουν τις ισορροπίες στο οικοσύστημα της πνευματικής παραγωγής, συγκεντρώνοντας την στους καταλόγους 3-4 μεγάλων εταιριών-διανομέων και αποψιλώνοντας το ζωογόνο public domain. Ο παθιασμένος πεσιμιστής Lessig κοίταζε πέρα από το pastoral κι έβλεπε μια κλειδωμένη βιβλιοθήκη.

Άφησε την ακαδημαϊκή ηρεμία του Χάρβαρντ το '99, για να μεταφέρει το πρότζεκτ του στο κέντρο της δράσης, το Silicon Valley. Χτίζοντας πάνω στην ιδέα του "Code" και ποντάροντας στην αναδυόμενη μόδα του ανοικτού κώδικα, ίδρυσε το Creative Commons - ένα εναλλακτικό σύστημα διαχείρισης πνευματικής ιδιοκτησίας. Σύντομα αναδείχθηκε σε καθοδηγητή του free culture movement και σε μια από τις πιο αναγνωρίσιμες ακαδημαϊκές φωνές του παγκόσμιου geekdom. Το κύρηγμα του άγγιξε πολύ κόσμο, όχι όμως και το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, όπου το 2002 έχασε την "υπόθεση της ζωής" του - και μαζί την ευκαιρία να φέρει το Μίκυ Μάους στο public domain. Για ανθρώπους σαν το Lessig όμως, όσο πιο γερό έιναι το χαστούκι, τόσο μεγαλύτερο είναι και το πάθος με το οποίο επιστρέφουν στο σκοπό. Ξέρει ότι δεν είναι ούτε ιδιαίτερα χαρισματικός, ούτε αρκετά έμπειρος στρατηγός (σύχνα γκρεμίζει γέφυρες που θα 'πρεπε να χτίζει), μα ο ενθουσιασμός με τον οποίο συνεχίζει να ρεμιξάρει το ατελές όραμά του είναι ανεξάντλητος - και ελαφρώς μεταδοτικός.

Διαβάστε ας πούμε τις εντυπώσεις του από το πρόσφατο ταξίδι στο Αντι-Νταβός του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ - ο ενθουσιασμός του τινέιτζερ που μόλις έχει επιστρέψει από το πρώτο του φεστιβάλ. Όχι ότι ήταν ασήμαντη η σύναξη στο Πόρτο Αλέγκρε. Ήταν εκεί κι ο Barlow, ήταν εκεί ο σπουδαίος Manuel Castells, ήταν εκεί κι ο Gilberto Gil - υπουργός πολιτισμού πλέον στην κυβέρνηση Lula και θιασώτης του CC. Και βέβαια ήταν εκεί ένα σωρό ονειροπόλοι CCommonistas, που ζούσαν τη δική τους ουτοπία: gigaflops υπολογιστικής ισχύος στιβαγμένα μέσα σε σκηνές, καλώδια στο χώμα, μουσικές και μπόλικη πνευματική φασαρία - η κουλτούρα του ρεμίξ στο δικό της συναινετικό pastoral, το "Γούντστοκ χωρίς τη λάσπη," η κακοφωνία της Δημοκρατίας και άλλες ωραίες υπερβολές. Μια γερή, γερή τζούρα ιδεαλισμού, που μπορεί να σε συγκινήσει, μπορεί να σε εκνευρίσει, αλλά δε μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο.

(Ενόσω συνέτασσα αυτό το σεντόνι, η νέα brand manager του Reality Tape και ζωντανό googlebot, Michiyo Yamashita, με ενημέρωσε ότι είχαμε "good press" πίσω στην πατρίδα - την πίστεψα όταν το διάβασα και στης eve. Ο Νίκος Δήμου - απ' τους πρώτους ταξιδιώτες του δικού μας, πιο σεμνού ιντερνετικού pastoral - μοιάζει σε πολλά με τους πρωταγωνιστές αυτού του post. Δεν είναι πάντα στη "σωστή" όχθη της ιστορίας - η ομάδα τους συχνότερα χάνει παρά κερδίζει. Δηλώνουν πεσιμιστές, αλλά ακτινοβολούν ενθουσιασμό. Κι όσο μεγαλώνουν, τόσο πιο νέοι φαίνονται. Gratias tibi ago, sextus!)
[Συνέχεια]

Ένα βήμα πίσω, σύντροφε Σεργκέι

Τα πιο "καυτά" brands του 2004, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της ετήσιας δημοσκόπησης του Brandchannel:

1. Apple
2. Google
3. IKEA
4. Starbucks
5. Al Jazeera (!)

Η Μπλου απ'τη Μοσούλη

Ο Jeff Jarvis φωτογραφίζει την Ιρακινή μπλογκόσφαιρα, ανήμερα των εκλογών.

Εκπέμπει από τα παλιά Μπααθικά Ίντερνετ καφέ, που σιγά σιγά ξαναστήνονται - χωρίς φίλτρα. Διεκδικεί και αυτοσαρκάζεται. Είναι πιο πολύχρωμη από τη θάλασσα των πορτοκαλί μπλόγκερς του Κιέβου που γνωρίσαμε τον περασμένο μήνα, αλλά και πολύ πιο δυσανάγνωστη.

Η 15χρονη hnk από τη Μοσούλη είναι πολύ μικρή για να ψηφίσει. Δε χολοσκάει. Πρώτο μέλημα είναι να φύγουν οι Αμερικανοί. Ο Khalid του πολυσυλλεκτικού iraqblogcount δε σκοπεύει να παίξει τη ζωή του κορώνα-γράμματα για να ανάψει το φυτίλι του εμφυλίου. Ο Zeyad θα είναι στο Αμμάν. Ο Husayn θα ψηφίσει κι ελπίζει να δει τον Αλάουι νικητή και το Ιράκ "κουζίνα δημοκρατίας" στη Μέση Ανατολή.

Δε ξέρω τι να σκεφτώ γι'αυτές τις εκλογές - και κυρίως για τους ανθρώπους που θα βουτήξουν σήμερα το δάχτυλο στο μελάνι. Είναι πιο εύκολο να σκεφτώ τις ευθύνες αυτών που κρατάν το μπουκάλι με το μελάνι.
[Συνέχεια]