The Incredibles - Η Αποκατάσταση του Σούπερ Ήρωα

Διαβάζω για τους Απίθανους της Pixar σ'ενα από τα πολύ ενδιαφέροντα blogs της - μικρής (;) - ελληνικής "σφαίρας."

τα references στο κλίμα των κατασκοπικών ταινιών των ‘60s από την μέση της ταινίας και μετά, είναι αμέτρητα και γίνονται με τον καλύτερο και πιο εμπνευσμένο τρόπο. Εξωτικά νησιά με ηφαίστεια, underground lairs και αμέτρητοι ένοπλοι φύλακες που περιπολούν το κρησφύγετο του κακού ενώ μετακινούνται με monorail trains, πύραυλοι που εκτοξεύονται στο διάστημα μέσα από το ηφαίστειο μετά από αντίστροφη μέτρηση, και τόσα όλα. Και όλα με ένα set design εντελώς εμπνευσμένο από τα σχέδια του Ken Adam και με μουσική υπόκρουση από τον Michael Giacchino (Alias) εναρμονισμένη στο ύφος των soundtracks του John Barry... [link]

Πολύ ενδιαφέρον βρήκα και το σχόλιο του Bird πάνω στην ιδέα του υπερήρωα - που συχνά συνδέεται με ένα ψιλοφασιστικό πρότυπο masculinity και απορρίπτεται ως εντελώς εφηβικό είδος κόμικς. Ο "κύριος Απίθανος", όπως και πολλοί ήρωες των ρεβιζιονιστικών κόμικς των δεκαετιών 70 και 80 (με αποκορύφωμα το καταπληκτικό Watchmen του Alan Moore, που θα μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ο Αρονόφσκι) ντύνεται ξεκάθαρα με το μανδύα του αντικονφορμισμού, όχι της τάξης. Τοποθετώντας την ιστορία στα φαινομενικά ανέμελα αλλά πολύ καταπιεστικά αμερικανικά '50ς, ο Bird τονίζει ακόμα περισσότερο την επιθυμία για απόδραση, που έμελλε να εκραγεί την επόμενη δεκαετία. (Στο υποθετικό sequel των Απίθανων, η ντροπαλή Violet θα ήταν ένα super duper παιδί των λουλουδιών)

Η αλήθεια είναι οτι τα superhero comics είναι παρεξηγημένα. Μια ματιά στην ιστορία τους μόνο δείχνει ότι κατά βάθος είναι πολύ ανατρεπτικό είδος διήγησης. Καλύτερα απ'όλους ίσως, την ιστορία αυτή τη διηγείται ένας μυθιστοριογράφος: ο Michael Chabon, στο βραβευμένο με Pulitzer The Amazing Adventures of Kavalier and Clay (2001).

Update: Για άλλους πάλι, ο αντικονφορμισμός των Απίθανων λίγο διαφέρει από αυτόν του Ντικ Τσέινι. Γιατί όχι; Κι οι νεοσυντηρητικοί παιδιά των 60s είναι.. 1, 2